09/12/17 – Vroeger kwamen wij daar altijd in amsterdam, waar Loetje eigenlijk was begonnen.
Een oud biljart, theezakjes tegen het plafond, de verf op/ aan het plafoond die er bijna af viel, mannen achter de bar met een zwarte stropdas. Alsof ze rechtstreeks uit Pulp fiction kwamen of omdat je een taxi had besteld. Wanneer jouw tafel klaar was, dan bulderde diezelfde mannen jouw naam achter de bar vandaan. Dat kon je niet missen.
Tegenwoordig zit Loetje op meerdere plekken door het land, op meerdere plekken in Amsterdam en omstreken. Wij waren sinds tijden neergestreken bij Loetje aan de Amstel in Amstelveen. Om biefstuk te eten.
(Klaarblijkelijk heet dit stuk nog Amstelveen terwijl ik echt dacht dat dit Oudekerk was ..)
Groot, modern, druk, hip en zelfs een heuse wachtruimte voor mensen die aan het wachten waren op hun tafel. Bij binnenkomst kregen wij een “pieper”, die je moet waarschuwen door middel van lichtflitsen en getril, als je tafel klaar is. En ook dat kan je niet missen.
We begonnen met een glas rode wijn, in een erg goedkoop ogend glas, voor de prijs van de wijn. De wijn was prima, niets mis mee, maar ook niet heel bijzonder. Als logisch gevolg, ging het diner verder met de gebruikelijke salade (€ 4,95), friet met mayonaise (€ 3,60) en biefstuk (€ 18,25).
De salade leek heel ver vantevoren klaar te zijn gemaakt, niet heel bijzonder, beetje laf van smaak. De friet van vroeger serveren ze er niet meer, ditmaal hebben ze een grovere variant die ook iets meliger smaakt. En als hoofdgerecht, de biefstuk met de bijbehorende jus. De biefstuk was goed, niet fanatastisch, maar goed. Tijdens deze gezellige avond uit, werden we bedient door een groepje plat-amsterdamsche horeca dames die als een soort van roofdieren om je heen bleven cirkelen. Bedienen is prima, maar de wijn uit je glas kijken is ronduit irritant.
De vraag die mij al een tijdje bezig heeft gehouden is: zijn wij nou Loetje ontgroeit of is Loetje ons ontgroeit. Met het ongelofelijk aanbod wat Amsterdam heeft qua horeca moet je nou eenmaal je best doen en blijven doen. Ondermaats was het zeker niet, ruim voldoende dat dan weer wel, maar ik weet niet of wij er ooit nog terugkomen.
Lieve Loetje ik mis die meneer uit Pulp fiction met die stropdas, die op Zaterdagavond altijd mijn naam door de tent heen bulderde.